Pobudka o 8 rzecz ciężka zwłaszcza gdy grało się z tureckimi studentami w karcianą grę 51. Prawie udało mi się wstać a następnie biegiem na stację metra, po drodze okazało się, że mam jeszcze godzinę. Lepiej godzinę wcześniej niż później. Celem podróży było małe miasteczko rybackie Gölyazı, otoczone dookoła wodą.
Krótkie zwiedzanie, podróż łódką dookoła Gölyazı pozwoliły nam poznać małą część tej pięknej okolicy.
Wąskie uliczki, stare budownictwo i mnóstwo ludzi, którzy żyją z tego co złapią. W taką upalną pogodę nie sposób było nie odpocząć w cieniu drzew słuchając wody odbijającej się o zacumowane łódki.
Kolejną pozycją kulinarną do przetestowania okazały się placki z ciasta faszerowanę ziemniakami, bakłażanami bądź zmielonymi pomidorami.
Ostatnim punktem wycieczki okazał się kościół, tak kościół. Stanowi on co prawda obiekt zwiedzania, lecz jest dość surowo wyposażony w dewoncjonalia, ale uwagę przyciąga nie dawna renowacja wnętrza czystość.
Po powrocie krótki odpoczynek, renowacja ciała, duszy i żołądka a następnie przygotowania na imprezę - domówkę organizowaną przez grupę ESN z uniwersytetu. Tuż po 19 spakowałem do plecaka półlitrową przyjaciółkę i ruszyłem złapać dolmusz. Jak to bywa z organizacją zamiast na 20 większość dotarła ok. 21. Atmosfera na imprezie była bardzo pozytywna, było sporo czasu by poznać resztę studentów i opiekunów, bądź przypomnieć sobie ich imiona ( ja zapomniałem imienia współlokatora więc nikomu się nie dziwie odnośnie pamięci do imion). Nie jest to łatwe w przypadku kilkudziesięciu obcojęzycznie brzmiących imion.
Po wszystkim przenocowałem się u organizatora wraz z kilkoma innymi mieszkańcami akademika, zamykanego o 1 w nocy. Rano a raczej bliżej południa szybkie sprzątanie i śniadanie na mieście.
Po szybkim odświeżeniu przyszedł czas na drzemkę, lecz po niecałej godzinie budzi Cię telefon i słyszysz: "Gdzie jesteś? Co robisz? Przyjedź do Gorukle". Wieczór spędziliśmy w restauracji z kawiarnią próbując nargili. Potem wpadliśmy do mieszkania Murata (organizator wczorajszej imprezy), by pogadać i wypić piwo. Dodam ciekawostkę, że zakup alkoholu jest niemożliwy w Turcji po 22. Powrót do akademika i tak skończył się pierwszy weekend na tureckiej ziemi. Do następnego wpisu!
Dzień później okazuje się, że można się zarejestrować bez powyższych wymagań, lecz po rejestracji należy zadeklarować kursy w kolejnym pokoju. Mimo to czynność ta nie umożliwia wydanie zaświadczenia, bynajmniej było tak dnia potrzebnego. A dziś okazuje się, że można uzyskać deklaracje, niestety w mojej przerwie między zajęciami była jednocześnie przerwa pań z biura rejestracyjnego a potem i ja miałem zajęcia prawie do 17. Wróciłem biegiem z wydziału matematyki uzyskałem certyfikat i biegnę po pieczątkę a tam zonk drzwi zamknięte, proszę przyjść jutro. Tureckie dziekanaty przebijają nawet polskie, a na pytanie o której najszybciej można to odebrać dostałem odpowiedź, że o 8:30 a może o 9, sami nie wiedzą...
Punktem numer dwa było muzeum kukiełek, gdzie można było zobaczyć międzynarodową kolekcję w tym kukiełkę z Polski wykonaną przez grupę Tęcza Polska. Niespodzianką okazało się przedstawienie typowego tureckiego teatru kukiełkowego, mimo tego że nic nie rozumieliśmy to i tak było świetne. Na naszej trasie znajdowały się również takie miejsca jak muzeum Ataturka, Wielki Meczet (Ulu Cami), Zielony Meczet (Yeşil Camii) oraz katakumby w pobliżu zielonego meczetu. 
Pierwszą pozycją na dzisiejszy dzień okazało się kupno biletu na przejazdy metrem i autobusem. Kolejka jak po rozum, co chwile przekrzykiwania, a w jakim celu to i tak nie zrozumiałe dla nas. Godzina 12 to czas specjalny, gdy pani zamyka okienko i spuszcza rolety, bo ma przerwę do 13. Kwadrans po przerwie a pani ni widu ni słychu a kolejka znów wychodzi z podziemia po schodach i zawija na zewnątrz... A o 13:30 zaczynają się moje zajęcia z wytrzymałości materiałów. No nic 13:20 i się zwijać zostawiając współtowarzyszkę cierpienia w samotności. Prawie byłem na czas, wejście smoka a tam tureckie kazanie, jedynym plusem dla mnie było pismo obrazkowe i liczby. Krótkie przedstawienie, kilkadziesiąt par oczu spogląda na mnie i siadłem w pierwszej ławce, gdyż otrzymywałem indywidualne skrócone tłumaczenie po angielsku, bądź zapytanie czy wszystko jasne. Trwało to trochę ponad godzinę, a po wyjściu z sali okazało się jednak, że ktoś mówi po angielsku w stopniu komunikacyjnym. Bugra, bo tak ma na imię oferował tłumaczenie i pomoc w zrozumieniu zajęć za samą możliwość trenowania angielskiego w rozmowie.
Wieczór został urozmaicony erasmusowo ESNowym meetingiem w pubie Pia Vegas oraz paleniem nargili przeplatającej się aromatem cay i tureckiej kawy. Ciekawostką jest możliwość grania w różnorodne gry planszowe oraz karty, lecz w rankingu najwyżej stoi Backgammon. Przed północą wyruszyliśmy w mniejszym gronie by coś zjeść przed złapaniem dolmusza, padło na małą knajpkę i dürüm döner. A potem już tylko droga do akademika Rabia Riza Bicen.
Po ponad 40 nieprzespanych godzinach spałem jak dziecko, planowałem wstać po 9, lecz wstałem pięć minut przed 10. Mimo iż byłem umówiony z moją turecką mentorką o 10 a dotarłem pół godziny później to it tak stawiłem się wcześniej od niej. Nasza wycieczka po kampusie rozpoczęła się od odszukania mojego wydziału - Wydział Inżynierii i Architektury (İnşaat Mühendisliği Bölümü), to nowoczesny niedawno zbudowany obiekt, odróżniający się nowoczesnością w porównaniu z pozostałymi wydziałami z przełomu lat 70. i 80. Po przeanalizowaniu Learning Agreements, dokonano pewnych korekt z uwagi na brak danych kursów. Planowo pierwsze zajęcia dla mnie rozpoczną się najprawdopodobniej we wtorek.
