Smak życia 4 cz. II - Pamukkale i Hierapolis

 Pamukkale z języka tureckiego znaczy bawełniany zamek, co wiąże się z widokiem białych powierzchni na wzgórzu, jednocześnie w tym rejonie uprawiana jest bawełna. Miejscowość ta położona jest 18 km od Denizli w dolinie zwanej Cürüksu.
  Woda wypływająca z gorących źródeł, w wyniku ochłodzenia na powierzchni tworzy osady wytrącone z węglanu wapnia. Układają się one w nacieki i stalaktyty. Wszystko to tworzy się na zboczu góry Cökelez co przyczyniło się do powstania progów, niecek i różnokształtnych basenów wody termalnej ukształtowanych w formie tarasów oddzielonych zaporami. W czasach rzymskich twory takie nazywano trawertynami.
   W 1988 wpisano ten teren na listę światowego dziedzictwa przyrodniczego UNESCO, tworząc w tym miejscu Park Narodowy. Wcześniej w górnej części zbocza znajdowały się hotele degradujące w pewien sposób środowisko i powodowały stopniowe wysychanie źródeł, lecz nakazano ich zamknięcie i wyburzenie. Jednocześnie w 1997 zamknięto trasę prowadzącą przez naturalne tarasy. Przejście po tarasach odbywa się na boso, woda wypełniona jest dużą zawartością osadów wapniowych. Betonowe zapory zostały już całkowicie przykryte osadem a przepływ wody po obydwóch częściach jest regulowany przez pracowników. Spowodowane jest to także położeniem Pamukkale na linii pęknięcia skorupy ziemskiej.
  Lecznicze właściwości zostały wykorzystywane już w starożytności, śladami tego są ruiny uzdrowiskowego miasta Hierapolis.
Nigdy bym nie pomyślał, że przy temperaturze ok 5 stopni Celsjusza można spacerować na bosaka po wodzie, która nie wszędzie była ciepła, ale mimo to i tak jest to wspaniałe doświadczenie i mam zamiar odwiedzić to miejsce raz jeszcze. Z resztą ciężko wskazać jakiekolwiek miejsce, którego nie chciałoby się zobaczyć raz jeszcze.

  Hierapolis zostało założone najprawdopodobniej na początku II wieku p.n.e. przez króla Pergamonu Eumenesa. Nazwa wiąże się z imieniem Hiery, żony Telefosa, króla Myzji, któremu oddawano w Pergamonie cześć jako herosowi i legendarnemu założycielowi. W miejscu tego miasta już wcześniej istniało osadnictwo, 500 lat p.n.e. znajdowało się tam miasto zwane Cydrara. W ciągu wielu wieków miasto zostało niszczone przez kolejne trzęsienia ziemi, było pod panowaniem Rzymian, Bizancjum, stanowiło ważny ośrodek chrześcijaństwa. Wojna z Seldżukami z XI wieku oraz późniejsza ekspansja przyczyniła się do stopniowego upadku miasta i jego kresu w 1354. Silne trzęsienie zniszczyło miasto a mieszkańcy opuścili je na zawsze. Obecnie miasto jest eksponowane jako Muzeum Hierapolis będąc wpisanym wraz z Pamukkale na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Badania dowiodły, że miasto było tworzone na planie prostokąta o wymiarach 1000x800 m. W późniejszych czasach powiększono miasto o kolejne kwartały i system kanalizacyjny. Wiele budowli odbudowano w 60 r., a niektóre przekształcono na kościoły.

 Zachowane zabytki:

• Wielkie Łaźnie wybudowane w II wieku składające się z budynku łaźni z basenami na zimną i gorącą wodę, salami do wypoczynku,
• Ulica Frontiniusa, główna ulica o długości ok 1,0 km dzięląca miasto na dwie części. Była ulicą handlową, gdzie znajdowały się domostwa, sklepy i ważne dla miasta budynki, których pozostałości zachowały się do dziś. W nawiązaniu do zachowanych kolumn ulica bywa nazywana Kolumnową. Na krańcach ulicy znajdują się dwie bramy zbudowane w okresie cesarstwa rzymskiego. Ta na północnym krańcu nazywana jest Bramą Domicjana lub Bramą Frontiusa. Po stronie południowej ulicę kończy Brama Bizantyjska zbudowana w pobliżu murów obronnych. W pobliżu bramy północnej znajdują sie pozostałości latryny.
• Świątynia Apolla - zachowane ruiny pochodzą z III wieku, wzniesiona na planie prostokąta o wymiarach 20x15m otoczona perystazą(kolumnada-szereg kolumn połączonych wspólnym belkowaniem lub łukami arkadowymi) z doryckimi kolumnami.
• Łaźnia Rzymska znajduje się za Bramą Domicjana, pochodzi z III wieku. Przykryta kopułą i zdobiona marmurowymi płytami została przebudowana na kościół chrześcijański.
• Plutonium to najstarsze miejsce kultu w starożytnym Hierapoli, położone poniżej świątyni Apolla, na wschód od kompleksu Wielkich Łaźni, w miejscu naywanym Jaskinią Demonów. W położonej na zboczu góry jaskini wydobywa się trujący gaz, zabijający ofiarne zwierzęta i śmiałków, którzy odważyli się wejść do jaskini. Tylko kapłani, którzy opanowali sztukę wstrzymywania oddechu na dłuższy czas, potrafili przebywać w jaskini, dowodząc w ten sposób swoich nadprzyrodzonych mocy, pozwalających im uzdrawiać chorych i przepowiadać przyszłość. Opary wiązano z bogiem podziemi Plutonem. Jaskinią opiekowali się kapłani bogini Kybele.
• Nimfeum to dwukondygnacyjny budynek na planie litery U zbudowany w II wieku w pobliżu świątyni Apolla z wielkich kamiennych bloków.
• Święta sadzawka zwana Basenem Kleopatry, to basen z wodą termalną w Motelu Pamukkale. Znajduje się między budynkiem Wielkich Łaźni a Nimfeum. Woda wypełniona związkami mineralnymi ma podobno właściwości odmładzające. W basenie zatopione są antyczne kolumny będące dodatkową atrakcją.
• Teatr Rzymski zbudowany w II wieku na polecenie cesarza Hadriana. Widownia wkomponowana jest w zbocze góry, została podzielona na dwie części, z których wyższa miała 20 rzędów a niższa 25. Siedem promieniście biegnących wejść dzieliło widownię na sektory. Teatr mógł pomieścić ok 10 tys. widzów.
• Nekropola stanowiła jeden z największych cmentarzy Anatolii, grzebano tam kuracjuszy, którzy nie zdołali wyzdrowieć w Hierapolis.
• na terenie Hierapolis zachowały się ruiny kilku kościołów, najczęściej odwiedza się trójnawowy w centrum miasta z przylegającym basenem chrzcielnym i drugi zbudowany na planie prostokąta z przylegającym do niego atrium.